Wybór sposobu finansowania środków trwałych zależy od indywidualnych potrzeb i sytuacji firmy. Każda z tych form finansowania ma swoje zalety, ale także i wady.
Należy je dokładnie przeanalizować pod kątem swojego przedsiębiorstwa. Wskazane jest więc sprecyzowanie głównych parametrów, czyli okresu umowy, wysokości wkładu własnego i porównanie symulacji kosztów finansowania.
Umowa leasingu zawierana jest na krótszy okres niż umowa kredytu. Jednakże leasingobiorca przez cały okres trwania umowy uzależniony jest od leasingodawcy. Niedotrzymanie warunków umowy przez leasingobiorcę jest bardzo surowo karane
i skutkuje często odebraniem przedmiotu leasingu, przy konieczności spłat pozostałych rat leasingowych. Jeśli chodzi o wysokość wkładu własnego leasing okazuje się zazwyczaj korzystniejszy niż kredyt. W umowie leasingu jest to najczęściej 10% wartości leasingowanego przedmiotu, podczas gdy w umowie kredytowej często wymagany jest 20% wkład własny. Należy jednak mieć na uwadze, że wartości te podlegają negocjacjom.
Leasing jest uważany za bardziej dostępną formę finansowania inwestycji niż kredyt bankowy. Wynika to z tego, że procedury przyznawania kredytu bankowego są dużo bardziej złożone niż procedury leasingowe, m.in. badanie zdolności kredytowej przedsiębiorstwa. Tradycyjnie wyróżniane są dwa podstawowe rodzaje leasingu: finansowy
i operacyjny. W związku z takim podziałem leasingu jest on inaczej ewidencjonowany
w księgach rachunkowych. Przyporządkowanie ryzyka i korzyści wynikających z umowy leasingu decyduje o zakwalifikowaniu umowy do leasingu finansowego bądź operacyjnego. Spełnienie jednego z warunków określonych w art.3 ust. 4 ustawy o rachunkowości kwalifikuje umowę, jako leasing finansowy. Adekwatnie, jeśli umowa nie spełnienia żadnego określonego w ustawie warunku klasyfikowana jest, jako leasing operacyjny.
Zawierając umowę leasingu przedsiębiorcy zobowiązani są do ponoszenia dodatkowych opłat, jak opłaty manipulacyjne, administracyjne, inicjalne, wstępne, przygotowawcze itp. Opłaty te przedsiębiorca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.
W przypadku leasingu finansowego przedmiot leasingu zaliczany jest do składników majątkowych przedsiębiorcy, co daje mu możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych, które wliczane są do kosztów uzyskania przychodu. W koszty uzyskania przychodu przedsiębiorca może również zaliczyć część odsetkową raty leasingowej a także wydatki związanie z użytkowaniem przedmiotu, np. naprawy. Cały podatek VAT płatny jest z góry przy pierwszej racie leasingowej po dokonaniu odbioru przedmiotu. Leasingobiorca wraz z zapłaceniem ostatniej raty leasingowej staje się właścicielem przedmiotu leasingu.
W przypadku leasingu operacyjnego to leasingodawca zalicza przedmiot leasingu do składników majątku, w związku z tym to on dokonuje odpisów amortyzacyjnych. Leasingobiorca otrzymuje faktury VAT za wynajem środka trwałego, co stanowi dla niego koszt uzyskania przychodów. Koszty użytkowania przedmiotu leasingu (naprawy, ubezpieczenia) także są zaliczane do kosztów podatkowych.
Korzystając z kredytu na finansowanie zakupu środków trwałych do kosztów uzyskania przychodu można zaliczyć odsetki od raty kredytowej oraz amortyzację. Jeżeli prowizje
od kredytu będą naliczone do dnia przyjęcia przedmiotu do użytkowania, podwyższają one wartość środka trwałego, co w konsekwencji daje wyższą amortyzację. Natomiast
w momencie naliczenia przez bank prowizji po przyjęciu środka trwałego, stanowią one koszty bieżące. Podatek VAT można odliczyć w całości. Kredyt jest mało dostępną opcją dla nowych przedsiębiorstw, które nie posiadają zabezpieczenia lub zdolności kredytowej.
Podsumowując leasing okazuje się być korzystniejszy od kredytu bankowego, stwarza znacznie większą osłonę podatkową, gdyż pozwala zaliczyć niemal 100% wartości środka trwałego do kosztów uzyskania przychodów. Należy jednak pamiętać, że wybór sposobu finansowania zależy od konkretnej sytuacji finansowej danego przedsiębiorstwa.
Monika Nachyła
Asystent
Grant Thornton
