Nowelizacje ustaw CIT i PIT od nowego roku wprowadziły m.in. nowy obowiązek podatkowy, na podstawie którego budynki handlowo-usługowe i biurowe o wartości powyżej 10 mln zł podlegają opodatkowaniu podatkiem w 0,035 proc. (art. 30g ustawy o PIT i art. 24b ustawy o CIT) wprowadzają opodatkowanie nieruchomości komercyjnych.
Jaki cel przyświecał ustawodawcy?
Celem ustawodawcy było opodatkowanie dużych podmiotów, ponieważ powstanie obowiązku podatkowego jest uzależnione od wysokości wartości początkowej środka trwałego, która musi przekraczać kwotę 10 mln zł. i musi dotyczyć własności środka trwałego położonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem mniejsi przedsiębiorcy raczej nie będą mieli obowiązku go uiszczać. Podkreślenia wymaga również to, że wartości początkowej środków trwałych nie sumuje się, tzn. że jeśli podatnik posiada kilka budynków, ale o wartości niższej niż 10 milionów złotych każdy, to nie powstanie u niego obowiązek podatkowy.
Podatek od w/w nieruchomości jest obliczany za każdy miesiąc i wpłacany na rachunek urzędu skarbowego do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który jest płacony podatek. Kwota obliczonego podatku za dany miesiąc jest odliczana od zaliczki na podatek. Jeżeli podatnik wpłaca zaliczki kwartalne, odliczeniu podlega podatek obliczony za te miesiące, które przypadają za dany kwartał. Jeżeli podatek „od nieruchomości” jest niższy od zaliczki, podatnik może nie wpłacać tego podatku. Podatek zapłacony, a nieodliczony w trakcie roku podatkowego, odlicza się od podatku za rok podatkowy. Odliczenie to uwzględnia się w zeznaniu podatkowym.
Podatkowi od nieruchomości komercyjnych nie podlegają środki trwałe, od których zaprzestano dokonywania odpisów amortyzacyjnych oraz budynki biurowe, które są wykorzystywane wyłącznie lub w głównym stopniu na własne potrzeby podatnika.
Nasuwa się wątpliwość czy po weryfikacji wpływów ustawodawca nie obniży progu 10 mln zł, by nowa danina publiczna dotknęła większą liczbę podatników.
